Dedemin İnsanları aslında hepimizin insanları

İsminden ötürü merak ettiğim filmlerden biriydi Dedemin İnsanları... Gittim, gördüm, pişman değilim. Tamamen plansız programsız oldu aslında. Tam eve gelmiş, günü noktaladım derken arkadaşım aradı haydi sinemaya gidiyoruz diye. Yolda öğrendim gideceğimiz filmin adını.

Babam ve Oğlum’u izlediğimden beri zaten Çağan Irmak ismi benim için yeterli bir referanstır. O yüzden gönül rahatlığıyla girdim filme. Ama aynı rahatlıkla çıkamadım. Çağan sağolsun, o kadar keyifli anlatımın arasında aklıma bazı rahatsızlıkların da tohumlarını atmıştı. Evet, insan olan herkesin izlediklerinden ve aslında gizliden gizliye bildiği Türkiye gerçeğinden biraz rahatsız olması gerekirdi. Üstelik Çağan Irmak, klasik dönem filmlerinin aksine, 60 yıllık bir süreçte Mehmet bey’in (Çetin Tekindor) başına gelebilecek tüm ayrımları, ayrılıkları, felaketleri ve mutlulukları bize gösteriyor.

Dedemin İnsanları; güldürdü, ağlattı, hiç görmediğim bir toprağı, Ege’nin öte yakasını özletti, umut verdi, küfür ettirdi… Bir filmden başka ne bekliyorsunuz bilmiyorum ama bunların hepsi bana yetti. Bu başarı tabii ki sadece Çağan’a ait değil. Oyuncuları da unutmamak gerekir. En büyüğünden en küçüğüne her bir oyuncu doğru seçilmiş ve son derece gerçekçiydi. Çocuk oyuncular sanki rol yapmıyordu da onların hayatı kameraya çekiliyor gibiydi.

Bu arada Mehmet beyin film boyunca giydiği tepeden tırnağa beyaz takımları çok hoştu. Filmin genel gidişi üzerine de fikir veriyordu. Zira felaket sonrası siyahlar giymeye başladı. Film sonrası beyaz Anadol çılgınlığı başlarsa da şaşmam :)

Netice itibariyle ben bu filmi sevdim. Gitmeyen gitsin mutlaka. Kesinlikle seveceksiniz. Verdiği paradan pişman olan çıkarsa gelsin, ben burdayım.